Hannie verandert al 40 jaar mee
Veertig jaar werken bij dezelfde organisatie, dat zie je niet vaak meer. Hannie van Zoomeren vierde onlangs haar jubileum en werd getrakteerd op een dag vol verrassingen. Wat Hannie in al die jaren – letterlijk en figuurlijk – op de been gehouden heeft, blijkt wel uit haar inspirerende verhaal.
Eerst even dit. De aanwezigheid van Hannie op kantoor laat zich gemakkelijk raden door de rollator, geparkeerd in de garderobe. Al sinds haar jonge jaren bindt Hannie de strijd aan met zo ongeveer de slechtste rug die een mens kan treffen. Dit ongerief, dat met pieken en dalen altijd aanwezig is, wordt ruimhartig gecompenseerd door haar sterke geest, positieve houding en een onwrikbaar doorzettingsvermogen. Hannie is en blijft op de been, ondanks de voorspellingen van doktoren die haar al tientallen jaren geleden in een rolstoel terecht zagen komen.
Zeventien jaar jong was Hannie toen haar buurman, klant bij een druk administratiekantoor, zijn boekhouder tipte. De ondernemer informeerde voorzichtig bij Hannie’s ouders of ze interesse had om bij hem te komen werken. Niet lang daarna stapte ze op de fiets om te starten met de eerste dag van haar, nu veertigjarige, carrière.
“Ik verrichte hand- en spandiensten. Eén van de terugkerende klusjes was dat ik telrolletjes weer mocht oprollen, de achterkant daarvan moest immers ook gebruikt worden”, schetst Hannie glimlachend de tijdsgeest. Ze had méér in haar mars, leerde het vak van boekhouder en studeerde verder.
Na verloop van tijd werd het boekhoudkantoor overgenomen en opgesplitst. Enerzijds was er dienstverlening voor de agrarische sector, vanuit Steenderen. De andere tak richtte zich op het MKB. Hannie: “Met de agrarische sector had ik persoonlijk minder affiniteit, dus ik ging mee naar de MKB-afdeling in Doetinchem. Daar werkten wij al gauw voor grote organisaties in uiteenlopende branches, waarvan een aantal nu nog steeds klant zijn bij SKN.” Ook Gerard Stolwijk en Cor van de Rakt waren er werkzaam. Toen het management besloot de Doetinchemse vestiging op te heffen, besloten Stolwijk en Van de Rakt zelfstandig verder te gaan. Hannie mocht mee naar het nieuwe kantoor dat Stolwijk van de Rakt zou gaan heten.
Computer in bed
Hannie vervolgt haar verhaal: “Dit was ook de periode waarin ik ziek werd. Door rugproblemen kon ik niet langer actief klanten bezoeken. Op een dag verschenen Gerard en Cor aan mijn ziekbed, om te vragen of ik er dan misschien iets in zag om interne werkzaamheden te verrichten. Dat wilde ik wel. Al snel kreeg ik in bed gezelschap van een computer en kon ik weer aan de slag.” Zoals het kantoor in omvang groeide, ontwikkelde Hannie zich ook verder. Als hoofd-administratie deed zij de lonen en HR-werkzaamheden erbij. Ze ontdekte dat het verstandig was een keus te maken tussen werken met cijfers of met mensen. “Ik koos voor mensen. Collega’s helpen het beste uit zichzelf te halen is mijn absolute drijfveer”, licht Hannie haar keuze toe.
“Collega’s helpen het beste uit zichzelf te halen is mijn absolute drijfveer.”
Nu, veertig jaar na haar eerste werkdag, speelt Hannie een unieke rol binnen het huidige SKN. Dankzij overnames en autonome groei telt de organisatie inmiddels zo’n 140 medewerkers, verdeeld over drie kantoren. Als vertrouwenspersoon zet Hannie bijvoorbeeld haar luisterend oor in en zoekt zij met collega’s naar oplossingen. Haar interne rol en sociale invloed is in de loop der tijd gegroeid. Ze zegt daarover: “Ik heb alle mensen zien komen en er ook velen weer zien vertrekken. De meesten van hen trekken de deur met een tevreden gevoel dicht en slaan hun vleugels uit. Gelukkig komen zij dikwijls ook weer bij ons terug.”
Hannie kent haar collega’s allemaal, op alle niveaus: “Ik weet hoe en wanneer ik hen het beste kan benaderen. Soms geef ik mijn ongezouten mening of iemand even een ‘schop onder de kont’. Op andere momenten zorg ik dat mensen bij elkaar gaan zitten om sneller iets voor elkaar te krijgen. Maar heel vaak breng ik gewoon mijn complimenten over, want dat helpt in mijn optiek altijd.”
Sociale cultuur
Eén van de zaken die Hannie het meest waardeert aan werken bij SKN is de sterk ontwikkelde sociale cultuur, waarbij besluitvorming niet plaatsvindt op basis van regels, maar vanuit gevoel: “Ik vind het fijn dat ik alle ruimte krijg om mensen, die het nodig hebben, te kunnen helpen. Achter de schermen worden unieke dingen gerealiseerd, die heel veel betekenen voor mensen. De organisatie kiest er met recht voor om zich daaromtrent bescheiden op te stellen. Zulke dingen doe je ook niet voor de buitenwereld, maar in beslotenheid voor je mensen en je omgeving. Maar het is wel bijzonder, dat mag gezegd.
Een leven lang leren
Ken je Hannie, dan heb je haar vast weleens gehoord over ‘een leven lang leren’. Ze legt uit: “Dat is niet alleen vaktechnisch van toepassing. Mensen leren ook door in hun sociale rol, in hun persoonlijkheid te groeien”. Voor SKN is ontwikkeling één van de belangrijkste beleidspunten, met veel aandacht voor begeleiding. Hannie gaat verder: “Mensen mogen bij ons fouten maken om daarvan te leren en vervolgens weer op te staan. Jong talent krijgt alle mogelijke kansen en leert om te gaan met werkdruk. Bij collega’s in de herfst van hun loopbaan werkt dat anders. Zij worden juist bewust goed begeleid bij het geleidelijk en gezond afbouwen van hun werkzaamheden.”
Gerard Stolwijk over Hannie
Het DNA van een organisatie wordt volgens Gerard Stolwijk in belangrijke mate bepaald door haar cultuurdragers: “Je kunt ze vinden in alle lagen, het maakt niet uit waar. Deze mensen hebben een ontzettend positieve invloed op het interne reilen en zeilen. Zij zorgen voor onderscheid en maken een organisatie uniek, authentiek. Hannie vervult deze rol al veertig jaar en daar ben ik meer dan trots op.”Gaat ze dan nooit?
Naar eigen zeggen is Hannie er niet op uit om de 50 jaar vol te maken. “De dag vol verrassingen, tijdens mijn 40-jarig jubileum, vond ik geweldig. Dat hoeft straks niet nog een keer in de overtreffende trap. Ik wil de komende jaren mijn kennis overdragen en langzaam toegroeien naar een ander actief leven.” Hannie prijst zich gelukkig. Met haar levenspartner Wim, haar kinderen en kleinkinderen. Die staan wat haar betreft allemaal onbetwist op één. Zoon Jan Willem werkt ook bij SKN. Toen, een jaar of wat geleden, de keus gemaakt moest worden of hij bij hetzelfde bedrijf zou gaan werken als zijn moeder, gaf zij te kennen wel op te stappen als het niet zou werken. Welnu, ze is er nog steeds. Gelukkig wel.